تاریخچه هیپنوتیزم (۳)
در اواسط قرن نوزدهم میلادی شارکو – نورولوژيست بزرگ فرانسوی – نیز به هیپنوتیزم علاقمند شد و در پاریس به‌طور فعال به مطالعه‌ی آن پرداخت. شهرت علمی وی موجب رونق تحقیقات در این زمینه شد. او اولین کسی بود که هیپنوتیزم و هیستری را در قالب جملات علمی تشریح نمود. شارکو به کمک تحریکات شدید عصبی، مثل به صدا درآوردن ناگهانی یک ناقوس یا روشن‌کردن ناگهانی یک چراغ پرنور، بیماران هیستریک را (که هیپنوتیزم‌پذیری بالایی دارند) به‌سرعت وارد حالتی از انقباض شدید عضلانی (کاتالپسی) می‌کرد. شارکو هیپنوتیزم را نوعی خواب عصبی می‌دانست. در همان زمان پيِر ژانه (Pierre Janet) – روان‌پزشک و فیلسوف فرانسوی – نیز از دیدگاه شارکو حمايت می‌كرد. آن دو مشترکاً در بیمارستان سالپِتریه‌ی پاریس به مطالعه‌ی هیپنوتیزم می‌پرداختند. حاصل این مطالعات شکل‌گیری یک نظریه تحت عنوان مکتب پاریس یا مکتب هیستری بود. بر اساس این نظریه آن‌ها معتقد بودند هیپنوتیزم علامتی از بيماری ذهن است و فقط بیمارانِ هیستریک قابل هیپنوتیزم شدن هستند.
