میلتون هایلند اریکسون 

این شما و این پدرخوانده هیپنوتیزم

هر گاه صحبت از تاریخچه‌ی هیپنوتیزم می‌شود لازم است به نابغه‌ی هیپنوتراپی مدرن - دکتر میلتون اریکسون - نیز اشاره گردد. زندگی پر فراز و نشیب وی مملو از اتفاقاتی است که هر کدام می‌توانست یک انسان معمولی را ناامید سازد. ولی اریکسون با بهره‌گیری از نیروهای ذهن ناخودآگاه خویش و استفاده از خودهیپنوتیزم توانست تمامی این اتفاقات را به‌خوبی پشت سر بگذارد و طی بیش از 50 سال هیپنوتراپی خلاقانه، یکی از موفق‌ترین روان‌درمانگران تاریخ باشد. او که در یک خانواده‌ی پرتعداد روستایی در آمریکا متولد شد مبتلا به کوررنگی، تأخیر رشد و خوانش‌پریشی (یعنی اختلال در فهم مطالب نوشتاری) بود. بعدها با تلاش فراوان بر این بیماری خویش غلبه کرد. اریکسون در 17 سالگی دچار فلج اطفال شد. فاز حاد بیماریش به‌قدری شدید بود که پزشکان پیش‌بینی کردند از این بیماری جان سالم به‌در نخواهد برد ولی میلتون فعلاً تصمیم نداشت بمیرد. درنهایت اگرچه فاز حاد بیماری را پشت سر گذاشت ولی کاملاً فلج شد. به‌گونه‌ای که به مدت یک سال حتی نمی‌توانست حرف بزند و فقط قادر بود بشنود و یا با حرکات چشم به اطراف نگاه کند. او می‌نویسد: “اگرچه در آن زمان قادر به حرکت نبودم، اما اطمینان داشتم که توان حرکت در حافظه‌ی سلول‌های عضلانی‌ام ذخیره شده است. بنا بر این با تمرکز بر ناخودآگاه و به کمک خودهیپنوتیزم به حافظه‌ی حرکتیِ عضلات دسترسی یافتم و توانستم به‌تدریج عضلاتم را حرکت دهم، راه بروم و حرف بزنم.”

بعدها با پشتکار فراوان در رشته‌ی پزشکی مشغول به تحصیل شد. وی آن‌چنان به مباحث روان‌پزشکی علاقمند بود که در همان زمان دانشجویی یک دوره‌ی کامل روان‌شناسی گذراند و مدرکش را اخذ نمود. سپس در روان‌پزشکی تخصص گرفت. در 51 سالگی دچار عوارض دیررس بیماری فلج اطفال شد که شامل درد طاقت‌فرسا و ضعف شدید عضلانی بود. اگرچه باز هم توانست با تمرکز ذهنی، توانایی حرکتی خود را تا حدودی بازیابد ولی این بیماری باعث شد وی تا آخر عمر از صندلی چرخ‌دار استفاده کند. در زندگی‌نامه‌اش می‌نویسد: “من پس از 17 سالگی در طول زندگی همیشه درد داشتم و اگر هر روز صبح حدود یک ساعت خودهیپنوتیزم انجام نمی‌دادم حتی قادر نبودم از تخت‌خواب بیرون بیایم.” تلاش‌های دائمی او برای بازتوانی خویش توسط هیپنوتیزم، عامل مهمی برای کشف و ابداع بسیاری از پدیده‌ها و درمان‌های هیپنوتیزمی بود. شیوه‌ی خاص وی در استفاده از تلقینات غیرمستقیم و قصه و استعاره، این فرصت را به سوژه‌ها می‌داد تا توانایی‌های درونی خویش را برای حل مشکلات‌شان کشف نمایند. به عقیده‌ی وی ناخودآگاه مخزن بزرگی از توانایی‌هاست و باید برای درمان به آن اعتماد نمود. لذا هنگام هیپنوتراپی، خود را نیز در حالت هیپنوتیزمی قرار می‌داد و ارتباطی در سطح ناخودآگاه-ناخودآگاه با سوژه برقرار می‌کرد. اریکسون تکنیک هیپنوتیزم هوشیار را که اولین بار توسط هیپولیت برنهایم معرفی شده بود تکمیل نمود و معتقد بود برای ایجاد اثرات هیپنوتیزمی همیشه لازم نیست با مراسم رسمی القا، سوژه را در حالت هیپنوتیزمی قرار دهیم.